ဂတိ မလြဲ အသိပဲ

ဂတိ မလြဲ အသိပဲ

 

အသိတခု ႏုိးလာတဲ့ နံနက္....

အိပ္ယာထက္က ရုန္းထလာတဲ့ ခႏၶာ....

အျမင္ စကၡဳႏွစ္ကြင္းထဲ ေရာက္လာတဲ့ ေနေရာင္....

စုိစြတ္သြားတဲ့ ပါးျပင္ထက္က ေရစက္....

ကမ္းလက္တုိ႔ ေဝးကြာလ်က္....

အကူအညီမဲ့ေနတဲ့ ေန႔ရက္ေတြမွာ....

ေဝဒနာ ဒျမတေယာက္လုိ...

ခံစားခ်က္ကုိ ခုံမင္လ်က္....

တပ္မက္မႈေတြ စြဲကပ္....

လူသစ္ စိတ္သစ္ ထူေထာင္ခဲ့သမွ်....

အလြဲေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔....

အတၱေတြကုိ အနတၱထင္....

ေမြးကတည္းက ပါလာတဲ့ အနာေတြဟာ...

အခုေတာ့....

အစေပၚလာၿပီ.....

ေခတ္မီ ေဆးေတြႏွင့္လည္း ကုမရေတာ့....

ကင္ဆာလား....

တျခားေရာဂါေတြလား....

မဟုတ္ေသးဘူး.....

ေမြးဖြားျခင္း အနာ....

အုိျခင္း အနာ....

ဗ်ာဓိ အနာ....

မရဏ အနာေတြနဲ႔ ဝုိင္းရံလ်က္...

ဆည္းဆာရိပ္မွာ ေမးတင္....

ျပန္ေခၚမရေတာ့တဲ့ အသိေတြနဲ႔....

သက္မဲ့ ကုတင္ထက္မွာ ေမွးစက္ရင္း....

မထိန္းႏုိင္ မ်က္ရည္စက္ေတြ သြန္းေလာင္း....

သြားရမည့္ ဂတိေတြကုိ မသိႏုိင္လွ်င္ေတာ့.....

ဘဝဟာ တန္ဖုိးမရွိ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္....။

 

 

အရွင္ပုညဝံသ (ေကလနိယတကၠသုိလ္)

 

တကၠသုိလ္ျမတ္မင္း

 

စကၤာပူမွာ.....

 

၀၁ - ၀၆ - ၂၀၁၄ တြင္ ေရးသားခဲ့ပါသည္